آنها به خاطر مخالفت با این کشتار خود را از طرفداری از حضرت کنار می کشند.
پاسخ به یک اشکال: خودمان را لحظه ای به جای حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) بگذاریم:
وقتی عده ای شمشیر را از رو بسته اند که امام را در هر فرصتی به قتل برسانند و وقتی مأموریت ایشان، تشکیل حکومت عدل است و عده ای می خواهند مانع این مأموریت الهی باشند و هدایت پذیر هم نیستند، چاره ای جز کشتن آنها نیست. چرا که این اقلیت آسایش اکثریت مردم را سلب کرده اند.

دوم: در روایات آمده است که امام صادق (ع) فرمودند:
«هر گاه پرچم حق آشکار شود، مردم شرق و غرب جهان، نفرینش می کنند.» (2)
به نظر می رسد این تنفر به چند چیز بازمی گردد:
الف) عده ای بدگمان شده اند که اهل بیت (ع) نمی توانند حکومتی را اداره کنند چرا که در سالهای امامت خود، از خلیفه شدن خودداری کرده اند. از طرفی عده ای که خود را خاندان پیامبر معرّفی کرده اند، سال ها بر مردم ستم روا داشتند. مردم که در ابتدای کار نمی توانند بین اهل بیت راستین و خاندان خلفای بنی عباسی و دیگر حاکمان تفاوتی بگذارند، از حضرت متنفر می شوند.
ب) تبلیغات علیه امام پیش از ظهور به حدی است که مردم از آمدن ایشان وحشت دارند. چهره ی رحمانیت آن حضرت نادیده گرفته شده و سالها چهره ای خونریز از او به تصویر کشیده شده است بنابراین هر چه مردم از ایشان می دانند کشتار، جنگ و عدالتی خشک است.

سوم: سومین گروه مخالفات که علیه امام به شورش مسلحانه دست می زنند گروهی هستند که منافع خودشان را در خطر می بینند. این گروه پس از تشکیل حکومت امام در عراق، شورش می کنند و امام همه را شکست می دهند. برخی روایات حاکی از آن است که تعداد این شورش ها به 13 می رسد. (3)

پی نوشت:
1. صدر، محمد، تاریخ پس از ظهور، ص 361
2. نعمانی، الغیبه، ص 165
3. محمد، صدر، همان، ص 367